كاش همه بهائي مي شدند!
مشخصات كتاب
مؤلف: سيد احمد بحرالعلوم ميردامادي
مقدمه
پس از جنگ جهاني دوم، رژيم هاي وابسته و ديكتاتور در كشورهاي مختلف، قدرت را به دست گرفتند و اختناقي سنگين را بر مردم خويش حاكم كردند. متقابلا آزاديخواهان نيز براي رهايي از يوغ اين رژيم ها به مقابله پرداختند و در نتيجه زندانها پر از نخبگان و فرزانگان آن كشورها شد. در بررسي عملكرد بهائيت در اين كشورها، منابع بهائي ناخواسته به مطالبي اشاره كرده اند كه حيرت انگيز است و پرده از اسرار مگو برمي دارد و نقش بهائيت را در خدمت به ديكتاتورهاي اين كشورها روشن مي سازد و آن اين كه يكي از اقدامات بهائيان، عمليات تبليغ بر روي زندانيان سياسي بوده است تا بدين ترتيب آنها را از جرگه مخالفان خارج ساخته و در صف وفاداران به حكومت ها قرار دهند. در زير با نحوه اجراي اين سياست در دو كشور چاد (آفريقا) و فيليپين (آسيا) آشنا مي شويم:
چاد
اين كشور در دوران استعمار، مستعمره فرانسه بوده و به دليل مقاومت مسلمانان، فرانسه جنايات گسترده اي در قتل علما و از بين بردن مساجد، مدارس قرآن و آثار اسلامي مرتكب شد. [1] سال 1960 اين كشور استقلال يافت اما فرانسويان هنگام خروج، اداره چاد را به افراد مسيحي سپردند كه اين سيطره تا سال 1990 ادامه داشت و از جمله از سال 1960 تا سال 1975 ژنرال مسيحي تمبل باي قدرت را در دست داشت. او در سال 1962 تمام احزاب به استثناي يك حزب را منحل كرد كه اين امر ميزان آزادي و مشاركت سياسي را در رژيم او نشان مي دهد. [2] . در دوران 30 ساله (1990 _ 1960) به دليل فشار همه جانبه بر مسلمانان و